Bir araba seçerken, alıcı her zaman şanzıman tipine dikkat eder. Bazıları otomatik şanzımanı sever, bazıları ise varyatörü unuturken manuel şanzımanı tercih eder. Ancak hem mekanik hem de makineli tüfek üzerinde bir takım avantajları vardır.
İlk kez, varyatörün prototipi 1490'da Leonardo da Vinci tarafından icat edildi. Bu tür şanzımana sahip ilk otomobiller, yirminci yüzyılın ortalarında tasarlandı. Birkaç çeşit varyatör vardır: toroidal, zincir, V kayışı vb. En yaygın V kayışı varyatörü. Varyatör, dişli kutusundan farklı çalışır. Sabit vites yoktur (birinci, ikinci, üçüncü vb.), Bu nedenle sayıları sonsuzdur ve geçişler atlama olmadan çok yumuşaktır. Varyatör, aracın trafik ışıklarında durmamasını ve düzgün hareket etmesini sağlayarak motor parçalarını aşırı yüklenmeye karşı korur. Varyatörün avantajları sadece otoyolda veya şehirde değil, aynı zamanda arazide de paha biçilmezdir. Örneğin, kaldırırken arabanın geri hareket etmesine izin vermez. Sürücü yokuş yukarı çıkarken gaz pedalına bassa bile, varyatör yüksek viteste bırakmayacaktır. Varyatör kasnakları, kutudan çıkan tork artacak şekilde konumlandırılacaktır. Bazı sürücüler, tüm çalışma modlarında aynı düzgün motor sesini duymaktan utanabilirler. Keskin bir hızlanma ile bir "hırıltı" elde etmek mümkün olmayacaktır, çünkü motorun çalışmasını optimize eden "akıllı" elektronikler, nominal güçte çalışmasını sağlar. Yukarıdaki faktörlerden dolayı, varyatörlü bir araba, diğer şanzıman cihazlarına sahip araçlara göre bir avantaja sahiptir. Bunlar yakıt ekonomisi, daha hızlı hızlanma, tahrik ve motor elemanları üzerindeki yükün optimizasyonu. İkincisi elektronik olarak kontrol edildiğinden, iş, bakım ve onarım çalışmalarının sayısını azaltan bir "tasarruf" modunda yapılır. Aynı zamanda motor sesi çok daha sessizdir ve egzoz gazlarındaki zararlı madde miktarı diğer benzer modellere göre çok daha düşüktür.
