Giderek daha fazla kadın artık demir atı "eyerliyor". Pekala, zaman çok hızlı. Bir araba uzun zamandır sadece bir ulaşım aracı ve bir dizi sorunu çözme aracı oldu: iş, anaokulu, okul, pazar, yazlık, dinlenme - her şey daha yakın, daha hızlı ve daha erişilebilir hale geliyor. Her gün yüzlerce kadın sürücü kursuna elveda diyor ve direksiyonun başına eğitmen olmadan kendileri geçiyor. Korkunç mu? Ve nasıl! Gerekiyor mu? Şüphesiz! Yapabilecekler mi? Elbette! Ve kesinlikle her şey, her yaşta, herhangi bir sosyal statü ve eğitim ile.
En önemlisi, araba kullanmaya karar verdiniz, bu sizin için gerekli ve geri çekilmeye niyetiniz yok.
En çok da üç günlük bağımsız seyahatten sonra "Araba benim değil! Araba sürmeyi asla öğrenemeyeceğim. Benim psikotipimle araba süremeyeceğiniz söylendi. Araba ve ben uyumsuzuz" diyen hanımlara şaşırıyorum."
Herkes araba kullanmayı öğrenebilir. Bir şekilde okulu bitiren ve orduda bir KAMAZ'ın direksiyonuna geçen 18 yaşında bir çocuk mu, yoksa yakın yurt dışından okuma yazma bilmeyen bir köylü mü, ünlü olarak eski bir "altı" yı teşrih ediyor - daha mı akıllılar, daha mı zekiler?, senden daha çevik mi? Sadece oturdular ve kafalarını psikolojik kabuklarla doldurmadan gittiler!
Sen de direksiyona geç ve sür! Her gün, tek bir tanesini kaçırmadan, gezilerinin alanını yavaş yavaş genişletiyor. Bugün en yakın ekmek dükkânına, yarın - bir haftalığına bakkal için en uzak dükkâna, yarından sonraki gün - bir sonraki mahalleye böyle. Bir hafta sonra, iş yerinize bir geziye karar verin. Böylece gözyaşlarıyla, korkuyla içine çekileceksiniz, kendinize bunun bu "canavar" üzerindeki son yolculuk olduğuna yemin edeceksiniz …
İnanın bana, kesinlikle herkes bunu yaşadı (az sayıda kadın dışında, sanki araba sürmek için doğmuş gibi, kanlarında var).
Bazı tamamen psikolojik tavsiyeler (maalesef teknik olarak güçlü değilim):
İlk birkaç yolculuğu yalnız yapın, bir seyahat arkadaşı ve dahası bir çocuk almayın. Radyoyu açmayın, telefonda konuşmayın. İlk günlerde tamamen sürüşe odaklanmanız gerekir.
Sürüşe gündüz saatlerinde ve kuru havalarda başlamak en iyisidir. Gece, yolları tanınmayacak şekilde değiştirir ve karanlıkta sürmeye başlamanız, direksiyon simidine, aynalara alışmanız ve yolda yeterince iyi gezinmeyi öğrenmeniz gerekir.
Kendi başınıza çözemeyeceğiniz sorunlarınız varsa (motor durdu ve çalışmıyor, patinaj, lastik patlıyorsa), yolda yardım isteyin. Ve kesinlikle sana yardım edecekler! Direksiyonun arkasında ne kadar iyi, yardımsever insanın olduğuna kendiniz şaşıracaksınız.
Bir olay olduysa ve tam yolda durduysanız (yani, debriyajı bırakmak için acele ettiğinizi düşünüyorsunuz), asla panik yapmayın ya da yaygara yapmayın, acil durum çetesini açın ve en azından beşinci denemede arabayı çalıştırın. Etraftaki bip seslerine kızmaya başlasalar bile, Tanrı onlarla, dönecekler. Herkes bir keresinde ilk kez direksiyona geçti ve seninkinden bile daha kötü aptalca şeyler yaptı. Sadece unuttular…
İlk günlerde, minimum zor kavşakları olan bir rota yapın (onlarda sola dönüşler yok), çıkışta trafik ışıkları yok (hala geri dönebileceğiniz ve başınız belaya girebileceğiniz bir yer).
Henüz yeniden inşa etmeye cesaret edemiyorsanız, yavaş hareket eden bir vagonun ardından yavaş yavaş kendinizi takip edin, kimse sizden şikayet etmeyecektir. Bu arada aynalarda gezinmeye alışıyorsunuz.
Hala arabanın boyutlarını hissetmekte zorlanıyorsanız, "zor" yerlere park etmemeye çalışın. Eh, çabalarından sadece yüz ter atarsan, ama başka birinin Mercedes'ine dokunursan? Kediotu içip sigorta şirketiyle anlaşmaktansa biraz ileri gidip biraz daha uzağa ve boş bir yere park etmek daha iyidir.
Kışın, sadece zor kazanılan sürüş becerinizi kaybetmemek için de sürmeniz gerekir. İnanın bana, yeni başlayanlar için, bir aylık hareketsizlikten sonra neredeyse tamamen kaybolur ve baştan başlamanız gerekir. Büyük şehirlerde prensip olarak kış, sürüş tarzını pek değiştirmez, sadece yollar daralır ve daha az park yeri vardır.
